Ergens lacht Eric Goens in zijn vuist – volgens het spreekwoord hoort het met een verkleinwoord, maar de man heeft grote handen. Ik heb ze al eens gedrukt. In het voorlopig ter ziele gegane Bar Goens op VTM had Goens…

Met Wachtkamer heb ik een roman geschreven in de genres van de autofictie en de coming of age. Het boek is gebaseerd op de tien jaar die ik als kind doorbracht binnen de gemeenschap van de Getuigen van Jehovah.  Wanneer…

Hij is er nog altijd. Het cliché van onkruid en niet vergaan, al weet ik niets af van ‘s mans levenswandel. Zelfs zijn voornaam is me onbekend. Een hele poos dacht ik dat hij François heette, op basis van een…

‘Het enige wat ik mij kan herinneren,’ zei een oude klasgenoot enkele weken geleden tegen me, ‘is dat je nooit op verjaardagsfeestjes was en apart zat bij Godsdienst en Zedenleer.’ Sinds mijn omgeving weet dat ik een roman in de…

Eerder deze week had ik twee afzonderlijke gesprekken met twee fijne, gedreven mannen waarin we respectievelijk onderwerpen als naïviteit en transparantie aansneden. Ik heb beide nodig om te functioneren.  Naïviteit om bij momenten op een wonderlijke manier naar de wereld…

Synchroniciteit. Het blijft een gek, ontastbaar gegeven wanneer het optreedt. Vorige week dook het op in een ronduit stevige vorm.  Op regelmatige basis laat ik een massage doen. Een deugddoende manier om wat vastzit los te maken, dichter bij mijn…