Ergens vreemd toch

dat we er een punt van maken
tegen elke wildvreemde welgemeend dag te zeggen
dat we nog nooit zo veel zo welgemeend dag hebben gezegd
gewoon dag jij

dat we de schone lucht moeten opslaan
in een grote glazen koepel om hem straks
niet in rook te zien opgaan

dat het door een beestje komt 
dat onze longen lam legt
dat we voor het eerst sinds lang 
gewoon kunnen ademen

dat we nu pas echt aandacht hebben
om te ademen 
en dat dat alleen moet

dat we nu pas echt aandacht hebben
voor zij die over ons waken
ons leven mogelijk maken
dat onze helden niet langer voetballers zijn
of mensen met een megafoon

dat we hen nu pas helden noemen
pas nu allemaal
en dat zij moeten hopen
dat ze het morgen nog zijn

dat wanneer de maskers af mogen
en we ons niet langer moeten verschuilen
de vraag is hoe lang en hoe echt
we elkaars gelaat zullen blijven zien