een vader en zijn kind balanceren het zebrapad
over op hun tweewielers met een arm in de rug
stut hij hem over het rechtwitte patroon
en ik bedenk dat het een gek woord is
/grip/
de start stevig en grijpgraag
waarna het als een onomatopee
het ijle in schiet
alsof het in zijn korte hoedanigheid
na als een tijger uit zijn kooi te knallen
meteen op de rem gaat staan beseffend
dat er onvermijdelijk een punt komt
waarop het moet lossen
en ieder bestaansrecht verliest
net als woorden op papier
het leven dat door hun kieren heen danst
een bol die in een ruimte hangt
de zwaarte/kracht die alles bindt