het gebeurt altijd ergens onderwegmaar het gebeurthet gebeurten cours de routeal koersend door een dal slenterendhet valt uit je zonder klang of klingelen dan dan is het kwijtverloren je blijft achter met een amorf gat in je buikvoor niemand noch…
we zien het in elkaars ogen zoalsde ene overspelige de andere herkent maardit is geen spel nee nee dit is de bittere ernstvan alle dag wee de verraders er zit zo veel onder de mat boete schaamte schuld braaksel verdriet…
binnen twintig tellen zullen ween daarna nooit meer tik tak tikken de hakjes onder jeschoenen op de kleine kasseien ik weet op dat moment nog niet van hun bestaan– het straatbeeld vooralsnog van alledag –ontwaar in de verte enkel een…
open je hand uit het nietskijk kijkblaas bedachtzame adem in je palm vlindertwat ergens onderhuids zat ingekapseldeen kriebeling breekt uit de kiemrustje nerven een bedding voor wortels en water hoor het ruisen een groen klimt en klimt naar het lichtzand…
De tijd is eind september, de plaats Leuven, de hoedanigheid druk. Het is de periode waarin de zomer omslaat in herfst en de weergoden twijfelen wat ze moeten doen: nog wat zonnestralen strooien of een handvol wolken bij elkaar proppen…
we liepen elkaar niet onszelf achternalijven als natte kleren na een fonteinvoetsporen tussen bladgroentwijgjes een baai van ooitvolmaking tussen warm zanden schuimende kopjes water we kleefden aan elkaarzonder aanrakingwaren nog niet verankerdstorm of schipbreuk lagen achter de horizonons geweten stond…
we kijken samen omhoogde nacht in, hij heeft zich over onsgetooid zoals altijd, de wereld dichthet zijn wij die er mededogen in leggenen andere dingenonze woorden ontknopen zichtot stomme sprookjes boven ons licht een steelpannetjeuit vergaan levende grote beer of…
we zweven in een meer van tijdeen bootje klokt over de rimpels ze wateren uit tegen kindervoetjeshun roodbruine wangen vangenevenveel zorgen als de bomendie ons omringen duizend stammen dikkende jaren aan alsof het niets is de zon speelt het spel…