het is stappen en het noorden kwijt zijngeboeid aan een reis beginnenzonder je een tel gevangen te voelen het is van een taart smullenen speels bakkeleien over wie de kers krijgt het is behangpapier kopenterwijl je eigenlijk verf wou het…

zullen we elkaar induiken liefst zwemmen lieverof gaan staan liefde aanblik gooien we overboordde grens aan het gezond verstandwaar we over en weer huppelenals briesjes met kortgeknipte nageltjesde ene kant blaast koud de andere warm het water tinkelt ik droom…

er zijn van die dagendat je terloops vraagt kijk eens hoe ditbroekje me staat en er zijn van die dagen dat de nacht omje heen loopt en bijwijlen aan je knaagt dit is er zo een

vanavond blazen we uitwat morgen opnieuw begintwe zijn ernog niet                                         maar toch VOORUIT nog even     b i j n agelijkgeschakeld met nog langerde rek op de maat stilaan uit                                                              toch VOORUIT we rijden verder in…

ze blijven leeg nu de ramen waar een zuchtgeleden tafelkleden en lakens over heldencollectieve riempjes die hun weg baandendoorheen de lucht naar de witte hartenwaar ze onder zouden gaan steken onderweg kruisten ze de vijandniet met ons en #samenerdoorbeten ze…

verzen verzeneen betekenis die nietin woorden ziteen betekenis    die nietmaar erbuiten valt                / bloesems hijgend openvijzen op een werktafelleggen weigeren ze weer in elkaar te zettendaarom niet uit koppigheid maaromdat het niet meer kan ik wrijf…