Soms boek je een overwinning met een grote sprong, soms met een paar stapjes.
Ik heb altijd graag gereisd. Nieuwe omgevingen geven nieuwe indrukken, nieuwe smaken, nieuwe ontmoetingen. Maar dat reizen ging me een hele lange tijd helemaal niet goed af in m’n eentje.
Het was ooit anders. In 2004, toen ik nog niet zo lang mijn stripnieuwssite runde, was er een koppel uit Phoenix dat aan de site meewerkte en bij wie ik een week lang thuis zou logeren, om nadien met hen door te reizen naar San Diego Comic-Con, zowat het Walhalla voor de comicsfanaten, vooraleer het zo rond 2010 meer en meer door Hollywood ingepalmd werd.
Ik was 21, op weg naar mijn laatste jaar Germaanse Talen aan de universiteit, een diploma in zicht en een leven dat weldra open ging. Zo voelde het op die vlucht, maar drie jaar later draaide het helemaal anders uit.
In 2006-2007 had ik een partnerschap met een kleine contentstudio uit LA, waardoor ik vanuit mijn Leuvense appartement mijn website verder kon uitbouwen. Inbegrepen in de deal: een jaarlijks reisbudget om verslaggeving te doen op enkele van de grootste beurzen in de States. In het voorjaar van oh-seven mocht ik naar New York en LA.
Awesome. En toen doken de angstaanvallen op.
Het was een woelige periode (ouders uit elkaar, oma die de strijd tegen kanker verloor) en in plaats van me de koning te rijk te voelen, droomde ik herhaaldelijk van neerstortende vliegtuigen en stond ik te rillen onder de douche van de angst dat me iets zou overkomen.
Beide trips waren geboekt, maar ik zei ze af. I called in sick.
In de 15 jaar die volgden heb ik nooit meer (ver) alleen gereisd. En dan ben je plots gescheiden en single en dan moet het wel. Ik moet just niks staat er tegenwoordig op t-shirts, maar toch. Ik was het aan mezelf verplicht. Want die lustige reiziger, die zat daar nog.
Ik begon met een trip naar Rotterdam, een stad waar ik heel vertrouwd mee ben. Geen vuiltje aan de lucht. Stapje. Vorige zomer een reis alleen naar Zuid-Spanje, maar weliswaar binnen de veilige cocon van mijn hotel en de omliggende buurt. Stapje. Een maand later een reis naar Frankrijk met m’n zonen. Ik heel de tijd alleen achter het stuur, geen zin in, maar wel in het plezier samen. Stapje.
En dan afgelopen zondag. Opnieuw een solo hotelvakantie, een badplaats aan de Costa Brava dit keer. Op een kwartiertje stappen lag een treinstation, anderhalf uur later zou ik in Barcelona staan. Een kans die ik niet mocht laten liggen. Ik had niets opgezocht, niets gepland. Ik stapte van het station aan de Plaça de Catalunya tot aan de Sagrada Familia, nam daar de metro, stapte ergens over zonder veel boe of ba en rolde van de roltrap zo de Ramblas op.
Het was op een pleintje daar in de buurt met een biertje voor m’n neus dat ik me realiseerde, ‘Hé, ik heb niks gevoeld.’ Het volgende stapje was zowat blindelings gezet.