Soms vind je de job van je leven. Soms maak je van de job die je hebt de job die het volgens je DNA had moeten zijn.
Wat was dat voor een zachte, innemende stem in de trein naar Antwerpen. Ik was op weg naar de nieuwjaarsborrel van de uitgeverij van mijn roman. De valavond had zich ingezet, buiten gingen licht en verlichting weerstandloos in elkaar over. Aan de manier waarop de treinbegeleidster alle reizigers die in Aarschot waren opgestapt verwelkomde wist je meteen wat ze het leukste onderdeel van haar job vond. Naar de intercom grijpen en een portie warmte doorheen de wagons strooien, een portie waarvan je meteen gelukzalig en voldaan gaat achteroverleunen nadat je ze naar binnen hebt gewerkt. In winkels, hotels en openbare ruimtes wordt al eens naar geur gegrepen om mensen gunstig te stemmen of comfortabel te laten voelen. Deze donderdagavond in deze trein was geur eraan voor de moeite.
Elke tussenstop deed ze het opnieuw. Heist-op-den-Berg. Lier. Iedere keer weer in lange, uitgesponnen volzinnen. In haar zat liefde voor het woord en zorgzaamheid voor de medemens. Voor aankomst in Antwerpen-Berchem greep ze nog een extra keer naar de microfoon om ons ervan te vergewissen dat we nog maar twee haltes te gaan hadden, “wat betekent dat we weldra het eindstation van onze reis zullen bereiken.” Een andere conducteur zou die boodschap pas verkondigd hebben wanneer we de tunnels uitmondend in ’t Stad waren ingereden, maar passie en toewijding laten zich niet zo makkelijk in de kiem smoren.
Bij het horen van haar stem begon er zich in mijn hoofd meteen een beeld te vormen van hoe de dame eruit zou zien. Alsof je via de stem een puzzelstukje aangereikt krijgt en vervolgens zo snel mogelijk de rest van het mysterie wil oplossen. Eerder klein, ergens tussen 35 en 40, bril met een modern en oversized montuur, geblondeerd haar met lichte uitgroei aan de kruin, een iets struisere lichaamsbouw waardoor de vrouw mocht ze aan online dating doen zichzelf onnodig als ‘chubby’ zou omschrijven, een lichte blos op de wangen.
Na het vertreksignaal in Lier kwam de conducteur onze coupé binnen om onze vervoersbewijzen te controleren. Het contrast met hoe me ik haar had voorgesteld kon niet groter zijn. De vrouw bleek jonger dan haar diepe stemtimbre deed vermoeden, tenger en lang. Ze had een stralende bruine huidskleur, kort kroezelhaar en geen blos maar een litteken op een van haar wangen. De schrijver die zijn inderhaast geconstrueerd personage moest herzien kon zich alleen maar afvragen hoe ze aan dat litteken gekomen was en of dat haar in de weg had gestaan bij het bekomen van die mediacarrière (ontbrekend stukje, andere puzzel). Dat zou heel erg jammer geweest zijn.
Misschien ligt daar nog wel een opportuniteit voor de NMBS: een eigen muziekzender gedragen door radiogenieke medewerkers, enkel te beluisteren op de trein en in stations. Ik zou er met veel plezier op afstemmen.