De tijd is eind september, de plaats Leuven, de hoedanigheid druk. Het is de periode waarin de zomer omslaat in herfst en de weergoden twijfelen wat ze moeten doen: nog wat zonnestralen strooien of een handvol wolken bij elkaar proppen…
we liepen elkaar niet onszelf achternalijven als natte kleren na een fonteinvoetsporen tussen bladgroentwijgjes een baai van ooitvolmaking tussen warm zanden schuimende kopjes water we kleefden aan elkaarzonder aanrakingwaren nog niet verankerdstorm of schipbreuk lagen achter de horizonons geweten stond…
we kijken samen omhoogde nacht in, hij heeft zich over onsgetooid zoals altijd, de wereld dichthet zijn wij die er mededogen in leggenen andere dingenonze woorden ontknopen zichtot stomme sprookjes boven ons licht een steelpannetjeuit vergaan levende grote beer of…
we zweven in een meer van tijdeen bootje klokt over de rimpels ze wateren uit tegen kindervoetjeshun roodbruine wangen vangenevenveel zorgen als de bomendie ons omringen duizend stammen dikkende jaren aan alsof het niets is de zon speelt het spel…
Vorige week beloofde ik dat mijn volgende stuk zou gaan over mijn gemoedstoestand tijdens het creëren, in mijn geval schrijven. Laat het meteen duidelijk zijn: er zijn weinig dingen die me vooraf meer stress bezorgen. Maar er zijn ook weinig…
ik wil meer zijn daneen korrel zand die ooit een kei hoopt te wordenik wil meer zijn daneen steen die vijf keer kaatst op het waterik wil meer zijn dan een kolk die al dat water opslokten wat verloren is gegaanin…
‘Ik heb het weer moeilijk, papa.’ Met die woorden opent de oudste de deur van de woonkamer. De dag heeft zich eindelijk gewonnen gegeven aan de avond, het is de op één na langste van het jaar. Op televisie blijft…
Mijn kinderen kijken al eens naar Ghost Rockers, de Studio 100 serie over een rockgroepje met in de hoofdrollen Marie Verhulst – voor ze aan Samson vastgeketend werd – en Tine Oltmans, die zich ondertussen van haar meest mistroostige kant…