we liepen elkaar niet onszelf achternalijven als natte kleren na een fonteinvoetsporen tussen bladgroentwijgjes een baai van ooitvolmaking tussen warm zanden schuimende kopjes water we kleefden aan elkaarzonder aanrakingwaren nog niet verankerdstorm of schipbreuk lagen achter de horizonons geweten stond…

we kijken samen omhoogde nacht in, hij heeft zich over onsgetooid zoals altijd, de wereld dichthet zijn wij die er mededogen in leggenen andere dingenonze woorden ontknopen zichtot stomme sprookjes boven ons licht een steelpannetjeuit vergaan levende grote beer of…

we zweven in een meer van tijdeen bootje klokt over de rimpels ze wateren uit tegen kindervoetjeshun roodbruine wangen vangenevenveel zorgen als de bomendie ons omringen duizend stammen dikkende jaren aan alsof het niets is de zon speelt het spel…

ik wil meer zijn daneen korrel zand die ooit een kei hoopt te wordenik wil meer zijn daneen steen die vijf keer kaatst op het waterik wil meer zijn dan een kolk die al dat water opslokten wat verloren is gegaanin…

het was die dagnet buiten handbereikdat het strand waar onze voetenzo vaak in zonken geen speelveld meer kon zijnal was de wil er nog van ons beidenen uiteenviel in een verzamelingvan eeuwenoude kleine kiezeltjes die slechtsheel even hier zullen zijn…

het is stappen en het noorden kwijt zijngeboeid aan een reis beginnenzonder je een tel gevangen te voelen het is van een taart smullenen speels bakkeleien over wie de kers krijgt het is behangpapier kopenterwijl je eigenlijk verf wou het…