een rothko neergestreken aan de eindereist alle licht op, topjes bomen samengeklitpretenderen in het tegendonker voor kerkjedoor te gaan, een lint huizen in zwartlaat zich afgetekend over aan het gebeuren voor mijn voeten het pad ernaartoe in mijn rug speelt…
deze morgen tijdens het ontbladeren van de dagschreef ik je geen gedichtof het begin van een liedik schreef een plan zonder kaart het begint daardaarom de hoek waar de wind zijn bocht neemten tussen de gebouwen verdwijnt ik hoor hem…
de lege stoelen voelen niet meer leeghet bronzen kussen aan de andere kantvan de sofa berust op kamertemperatuurhet verwelkomt de korter gewrongen dageneen ten minste houdbaar tot verlangenverlengt zichzelf aan het kookvuur dwarrelen je heupenzoals de bladeren van het loof…
niemandsuur in de nachtvan de weinige wagens op de wegweet je niet of ze schoorvoetendhuiswaarts keren dan wel de dagop gang trekken, wat hen wacht onder het dekbed zoek jede hand die er nog niet ligtslaat je vingers om haar…
ramen zijn spiegelsdie dat van zichzelf niet wetenhet zijn spiegels op levenswaarin je flarden van jezelf herkent hoeveel van de keren dat je erdoor kijktblijven er delen van jezelf in hangenmaar wat als wat alsje het daar niet mee eens…
op een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de damop een dag breekt de…