de eerste bladeren splinteren neerwaartshet oppervlak van het maaswater mistigvan het verdampende zomerbruisen elk blad nog groener rest een speelsheid in hun vallenin de manier waarop ze kronkelen over de grond geen spoor van aanjagen in de luchten toch heeft…

er hangt voortdurend wat in de lucht, ijl en ongrijpbaareen stelling die vorm krijgt wanneer het oordeelzich heeft voltrokken – een rookpluim hier een bunkerbuster daareen schending van een luchtruim, een prik op een vredesvlootde blokjes die we goed bedacht…

je vel lost zijn spanriemen het eerstom je knokkels, je ellebogen, je knieën. de plaatsendie zich het meest buigzaam hebben te tonen. dan pas volgt de restje onderkin, je hals, het kippenvel dat ooit triceps heettehet landschap rondom je tepelhof…

ik beeld me in hoe ze voeltdie ware liefde, hoeze past als een handschoen bij koude als gegotenuit de jurk van de best geklede schapenof een dunner exemplaar met grip op de palmenvoor de beklimming die hoe dan ook volgten…

houvasthou vasthou me vast de eerste vorm een handvat voor de stormhet meest onwrikbaar, geen ruimte voor een spatiewaartussen vertwijfeling kan groeien  nummer twee: een instructie ontstaan door het rotsvast dwars doormidden te klieven een bevel tot eenzijdige volhardingeen stel schouders dat…

zoals je haar door de vingers−streling van een bries over je schoudersvalt ongebonden zijdedradente frêle voor een harp spelend in een hemelser akkoord